امتناع کلمات
در گلوگاه جهان
و شعری که
مدام به تعویق می افتد...
و ما
سرگردان
میان دو سوی دروازه
سنگ قبرهای حک شده بر پیشانی مان را
به انتظار پاسخی
به عبث
ناخن می زنیم!

این شعر هم مثل قبلی نوشته ایمانوئله!