این نوشته همان طور که از اسمش پیداست صفحه اول دست نوشته های م. سهیل است که باز بدون تغییر و با امانت داری کامل نقل شده است.

من معنی عمر رفته می دانم                      اندوه دلی شکسته، می خـوانم

اصـــــرار نـــکن به ایــــن رفتن                      من پیش شب گذشته می مانم

                                 *               *             *

در حضور بی معنی خود هیچ نمی یابم که به خود تسکین دهم. نوشتن فقط برای فرار از وحشت نوشتن است و ننوشتن یعنی مرگ!! مرگ که چند سالی است به سراغم آمده است. هیچ حرفی برای نوشتن پیدا نمی کنم، هیچ امیدی به فردا ندارم. از خود فراری شده ام. تب و تاب حضور هیچ کس و هیچ چیزی حرکتی به زندگی ام نمی دهد. می دانم باید کاری کرد، اما چه کاری؟ نمی دانم!

ساعت 2:45   1388/10/18

دلم از تیرگی روشن شب تاریک است                   جاده عشق میان من و تو باریک است

مرگ مـن گریـه ندارد،به خدا! بـاور کن                      آخر حسـرت فریاد شدن نزدیک است

اسفند 88

م. سهیل